*Γράφει ο Δημήτρης Τόλιας
Μια εξαιρετική μουσικό-θεατρική παράσταση διοργάνωσε χθες το 1ο Γυμνάσιο Σκάλας Ωρωπού για να γιορτάσει την αποφοίτηση των μαθητών της τρίτης λυκείου. Η θεατρική παράσταση βασίστηκε στο έργο “Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο” του Δημήτρη Σπύρου, ενώ η χορωδία με μια φωνή μαζί με την μπάντα απήγγειλαν τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που έχουν σημαδέψει την ελληνική ιστορία.
ΔΕΙΤΕ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ
“Δεν έχω λόγια” είπα σε έναν εκ των επιμελητών της χθεσινής παράστασης, καθηγητή μου όταν ήμουν και εγώ στο Γυμνάσιο, φίλο πλέον, τον Παναγιώτη Κουρούπη. Όσοι βρεθήκαμε χθες στον πολύ όμορφο χώρο του Γυμνασίου παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στην ταραγμένη αλλά και συνάμα διδακτική δεκαετία του 60′.
Το έργο του Δημήτρη Σπύρου “Η μουσική που σταμάτησε τον πετροπόλεμο”, εστιάζει στους κοινωνικούς μετασχηματισμούς της γενιάς του 60′, στον εκσυγχρονισμό του τρόπου ζωής και κοινωνικοποίησης και στην αύξηση των προσδοκιών του νέου κοινωνικού δυναμικού. Οι νέες γενιές δεν προσπαθούν απλά να επιβιώσουν όπως οι προηγούμενες αλλά αναζητούν την “καλύτερη ζωή” που μας προβάλει ο πρωταγωνιστής μέσα από τους προβληματισμούς του.
Ωστόσο, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου και οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί έρχονται σε άμεση αντίθεση με το πολιτικό πεδίο το οποίο ακολουθώντας την κοινωνική άνοδο δημιουργεί φόβο στο “παλιό” με αποτέλεσμα το ολίσθημα της 21ης Απριλίου. Η θεατρική παράσταση πρόβαλε καθαρά αυτή την αντίθεση. Έδειξε πως οι νέες γενιές δεν μπορούσαν να δεχθούν πως ο ξένος είναι “απαγορευμένος”. Ήταν πλέον αδιανόητο -εκτός νοήματος- για τους νέους αυτό που για το καθεστώς είχε νόημα. Μας έδειχνε το πόσο αντίθετη ήταν η πραγματικότητα και η αντίληψη αυτών νέων παιδιών στο χωριό με αυτή των συντηρητικών που άρπαξαν την εξουσία.
Η δεκαετία αυτή, οι μετασχηματισμοί και οι αντιθέσεις της, πέραν από ταραχώδης είναι και ιδιαίτερα διδακτική. Μας υπενθυμίζει ότι το φίδι του φασισμού είναι εδώ έτοιμο να κατασπαράξει όποιον επιχειρήσει να σκεφτεί εναλλακτικά. Μας φέρνει στην μνήμη τους αγώνες για τη δημοκρατία, τους αγώνες για μια καλύτερη ζωή, για παιδεία, για ειρήνη. Μας θυμίζει τους ωφελημένους που μπροστά στα αιτήματα παγώνουν και προσπαθούν να τα πνίξουν πριν τα ακούσουν. Μας θυμίζει τελικά, ότι το μεγαλύτερο κακό το κάνουν αυτοί που επιλέγουν να μείνουν στον καναπέ, στο καφενείο και να μην θέλουν να ξέρουν τι συμβαίνει έξω.
Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν άψογα στις πολλές απαιτήσεις του θεατρικού. Τα είχε όλα. Πολλές σκηνές και όχι στατικές, χορωδία και στο τέλος έριξαν και ένα συρτάκι. Οι ενδυμασίες ήταν φοβερές με πολύ έξυπνες πινελιές που αμέσως συνειρμικά μας μετέφεραν στην μεταπολεμική επαρχία (τραγιάσκα, τιράντες), τα χακί της χωροφυλακής που χτυπούσαν στην αντίθεση του λευκού της νέας γενιάς.
Για τους μικρούς μας ηθοποιούς τι να πει κανείς; Εντυπωσιακά καλοί. Χωρίς άγχος, χωρίς λάθη, άμεσοι με το κοινό, πατούσαν μέσα στην ιστορία, πατούσαν μέσα στις σκηνές και δεν πτοήθηκαν από το μεγάλο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί από κάτω. Επιπλέον, η παράσταση επενδύθηκε μουσικά με τους ήχους της μπάντας που απαρτιζόταν από μαθητές, καθηγητές και τον Διευθυντή του σχολείου στην κιθάρα. Χορωδία και μπάντα έδεσαν άψογα και έπαιξαν πολλά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που άφησαν το στίγμα τους στη δεκαετία του 60′ αλλά και του 70′.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, τους καθηγητές, τους μαθητές αλλά στους επιμελητές της παράστασης. Είδαμε μια παράσταση, ωδή στον πολιτισμό και την δημοκρατία. Είναι το καλύτερο μήνυμα, η καλύτερη ανάμνηση για να κρατήσουν τα παιδιά ως την τελευταία τους από το Γυμνάσιο.
Καλή σταδιοδρομία και συγχαρητήρια!
Τα ονόματα των συντελεστών και των συμμετεχόντων:
