*Γράφει ο Δημήτρης Τόλιας
Μια άρτια οργανωμένη και με εξαιρετικές ερμηνείες θεατρική παράσταση παρακολουθήσαμε χθες Κυριακή 10 Ιουλίου στο Κηποθέατρο της Καλλιτεχνικής Ένωσης Δήμου Ωρωπού στον Κάλαμο. Το έργο “Οι ρεμπέτισσες της Σμύρνης” μας γυρνά πίσω στο χρόνο, στις ανησυχίες και τα προβλήματα των προσφύγων από την Μικρά Ασία κατά τα χρόνια της ένταξής τους στη νέα κοινωνία της παλαιάς Ελλάδας.
Το έργο διαχειρίζεται την αίσθηση της απώλειας μέσα από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών. Μια πόλη που καίγεται, ένα βαπόρι που σαλπάρει στο άγνωστο, αναμνήσεις που προσπαθούν να ταξιδέψουν στιγματίζουν τις καρδιές των πρωταγωνιστών που στερούνται την αγάπη στη νέα τους πατρίδα. Ένα πέλαγο χωρίζει δύο κόσμους, ολότελα διαφορετικούς. Αντί ο ξεριζωμός να φέρει συμπόνια, φέρνει φθόνο με αποτέλεσμα οι ξεριζωμένοι να μην αλλάξουν μόνο τόπο, αλλά να αλλάξουν ταυτότητα και συνάμα, ψυχή.
Μια μάνα που ζυγίζει τον πόνο με την αίσθηση της δικής της απώλειας, κόρες που αφήσαν πίσω τους εαυτούς τους και τα συναισθήματά τους, προσπαθούν να δουν τον εαυτό τους μέσα απο τις αναμνήσεις του χθες, έχοντας αποκλείσει ένα παρών που τους πληγώνει όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα. Το ρεμπέτικο γεννιέται στην αδικία της απώλειας. Είναι η νέα ψυχή των ανθρώπων αυτών που καλείται να καλύψει το κενό των συναισθημάτων που παγιώνει το τώρα.
Όμως η εντροπία είναι αμείλικτη. Η ζωή πηγαίνει μόνο μπροστά αντίθετα με τις αναμνήσεις. Έτσι, οι πρωταγωνιστές μας όταν αποδέχονται το τώρα και αποφασίζουν να ζήσουν όχι για το χθες, αλλά για το αύριο αλλάζουν. Αρχίζουν να αποκτούν χρώμα ξανά. Αποδέχονται, χαμογελούν, συναισθάνονται. Σχεδιάζουν το πως να ξεφύγουν από όσα τους βαραίνουν ώστε να χτίσουν τις αναμνήσεις του αύριο.
