*Γράφει ο Δημήτρης Τόλιας
Επίσημα πλέον μπήκαμε στην τελική ευθεία μέχρι τις εκλογές. Φυσικά, η προεκλογική περίοδος στον Ωρωπό έχει ξεκινήσει προ πολλού. Το κλίμα μέσα σε λίγους μήνες έχει αλλάξει άρδην, όπως διαχρονικά βέβαια συμβαίνει στον Δήμο μας.
Και η Δημοτική Αρχή Γιασημάκη, όπως και οι προηγούμενες για μεγάλο χρονικό διάστημα της θητείας τους παρουσίαζαν την παγιωμένη εικόνα της παντοδυναμίας. Στην περίπτωση της σημερινής Δημοτικής Αρχής, η εικόνα του ισχυρού διατηρήθηκε αναλογικά με τον χρονικό ορίζοντα της θητείας, περισσότερο από κάθε άλλη. Σε παλιότερη ανάλυσή μου εν μέσω της πανδημίας είχα επεξεργαστεί το πώς οι συνθήκες του Lock down είχαν ευνοήσει το θετικό πολιτικό αντίκτυπο των κυβερνήσεων/δημοτικών αρχών και κυρίως είχα αναδείξει την αδυναμία των δρώντων της αντιπολίτευσης να συναρθρώσουν έναν ομοιογενή πολιτικό λόγο.
Το φαινόμενο αυτό, ίσχυσε και στον Δήμο Ωρωπού. Η Δημοτική Αρχή “ηγεμόνευσε” τον πολιτικό λόγο και κυριαρχούσε στο πολιτικό κλίμα μέχρι που τα Δημοτικά Συμβούλια ξεκίνησαν να διεξάγονται δια ζώσης και μέχρι που η άμεση πολιτική δραστηριότητα αναθερμάνθηκε και πολλαπλές χαμηλές τάσεις πολιτικού λόγου διαχύθηκαν στην δημόσια σφαίρα.
Πλέον, έχουμε ξεκάθαρα δύο στρατόπεδα σε επίπεδο πολιτικής ελίτ. Δημοτική Αρχή και Αντιπολίτευση. Το ζήτημα εν προκειμένω είναι στο πρόσωπο που θα εκπροσωπήσει την αντιπολίτευση. Ωστόσο, μελετώντας και αναλύοντας τον πολιτικό λόγο των δρώντων της αντιπολίτευσης έχω βάσιμους λόγους να εκτιμώ πως το πρόσωπο που θα μπει μπροστά είναι το τελευταίο που απασχολεί την αντιπολίτευση, χωρίς βέβαια να αποκλείω εστίες τριβής στο ζητούμενο αυτό.
Μια λέξη κλειδί που φαίνεται να ξεχωρίζει σταδιακά στον πολιτικό λόγο των δρώντων της αντιπολίτευσης είναι εκείνη της “εμπιστοσύνης”. Συναντώ τον συνειρμό αυτό σε κάθε ανάρτηση πλέον. Το είχα αναφέρει και στο προηγούμενο άρθρο μου στο Oropos News. Στον Δήμο Ωρωπού υπάρχει ένα νέο διακύβευμα που περικλείει όσα ζητήματα έχουν δημιουργήσει το χάσμα Δημοτικής Αρχής και Αντιπολίτευσης.
Δεν πρόκειται πλέον για το πρόσωπο. Δεν αφορά πλέον τη δημαρχιακή προσωπική φιλοδοξία, αλλά επρόκειτο για την εμπιστοσύνη ως προς την ομάδα που θα διαχειριστεί το τεράστιο για τα χρονικά του Δήμου μας πόσο των χρηματοδοτήσεων του Τεχνικού Προγράμματος. Το ποσό αναμένεται μέχρι το τέλος της θητείας να προσεγγίσει τα 100 εκατομμύρια. Θα τα διαχειριστεί μια ομάδα για πέντε ολόκληρα χρόνια και λόγω του νέου εκλογικού νόμου θα είναι παντοδύναμη στα θεσμικά όργανα του Δήμου, με ελάχιστα περιθώρια λογοδοσίας. Είναι διαφορετικό να είσαι Αντιδήμαρχος ή να έχεις θέση στην Δημοτική Αρχή το 2015, το 2019, το 2021 από το να είσαι την περίοδο 2024-2029. Οι πόροι, οι δυνατότητες και οι προσβάσεις θα είναι πολλαπλάσιες. Αυτό σημαίνει ότι έχει μεγαλύτερη σημασία να είσαι στη Δημοτική Αρχή μετά το 2023 από το να είσαι επιλαχών υποψήφιος Δήμαρχος. Αντίθετα με ο,τι συνέβαινε τόσα χρόνια.
Στο πλαίσιο αυτό, από τους δρώντες της αντιπολίτευσης εκφράζεται διαρκώς και επανειλημμένα η έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς τα πρόσωπα της Δημοτικής Αρχής για να λάβουν τις υπερδυνάμεις αυτές. Εξ ου και εκτιμώ ότι το πρόσωπο δεν μετρά στην συγκυρία αυτή όσο η ικανότητα της ομάδας να εκπέμψει εμπιστοσύνη.
Άλλωστε, η πολιτική επιστήμη διαθέτει τα επιστημονικά εργαλεία για να εντοπίσει το καταλληλότερο πρόσωπο για την ηγεσία της αντιπολίτευσης, κάτι που τα μέλη της Αντιπολιτευτικής ομάδας φαίνεται να έχουν αποδεχθεί και έχουν ήδη διαθέσει τους απαραίτητους πόρους.
Ποιές είναι όμως αλήθεια οι ομάδες;
Τις κινήσεις στις οποίες ερμηνευτικά αναφέρομαι τις βλέπουμε καθημερινά. Η Δημοτική Αρχή σαν ομάδα είναι εντελώς διαφορετική σε σχέση με αυτή που ήταν το 2019. Δεν υπάρχει “Συνεργασία Ευθύνης” αλλά κατά την γνώμη μου μια ενισχυμένη εκδοχή της “Δυναμικής Πολιτείας” με την οποία ο νυν Δήμαρχος διεκδίκησε τον θώκο το 2010 και το 2014. Είδαμε συστατικά πρόσωπα να αποχωρούν (Λίτσας, Δημητρίου, Δέδες) και νέα μη εκλεγμένα, αλλά ισχυρά στις τοπικές κοινωνίες να έρχονται (Αρμυριωτης, Συρμας). Η πλευρά της Αντιπολίτευσης δεν έχει ανακοινώσει ενιαία και με συνοχή κάτι. Απλώς πλέον, οι ενέργειες, το αφήγημα και οι κατευθύνσεις της έχουν συγχρονιστεί. Οι αποχωρήσαντες από τη Δημοτική Αρχή και οι δύο παρατάξεις του Θωμά Ρούσση και του Διονύση Καμπιώτη φαίνεται να ενστερνίζονται μια κοινή κατεύθυνση στο ζήτημα της έλλειψης εμπιστοσύνης προς τη Δημοτική Αρχή. Μια φωτογραφία των Ρούσση, Καμπιώτη, Βελτανιωτη και ενός… αγνώστου (;) χεριού προκάλεσε μεγάλη συζήτηση στο πολιτικό παρασκήνιο.
Ωστόσο, πλησιάζοντας στον έναν χρόνο πριν τις εκλογές ποτέ το παρασκήνιο δεν φτάνει. Πλέον κάθε κίνηση μετράει. Δημοτική Αρχή, Αντιπολίτευση και οποίο πρόσωπο επιλέξει να διεκδικήσει, θα πρέπει να μιλήσει με σοβαρά επιχειρήματα, με πρακτικό όραμα και λύσεις στα καθημερινά προβλήματα. Η υπερβάλλουσα ανάλωση σε επίπεδο πολιτικής ελίτ στο τέλος καταλήγει σε υπονόμευση της νοημοσύνης των πολιτών. Οι πολίτες θέλουν να ακούσουν προτάσεις για τον τόπο τους. Οι χειραψίες στο γραφείο του Δημάρχου ή τα μισά χέρια στην Αντιπολίτευση είναι απλές εντυπώσεις. Και οι δύο όσο μπαίνουμε στην τελική ευθεία των εκλογών θα πρέπει να ξεκινήσουν να μιλούν για την καθημερινότητα των πολιτών.
Δημήτρης Τόλιας
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι αριστούχος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολείται με την πολιτική ανάλυση και την πολιτική επικοινωνία έχοντας εργασιακή και ερευνητική εμπειρία στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Ερευνητικά του ενδιαφέροντα αποτελούν τα πολιτικά κόμματα, τα πολιτικά και εκλογικά συστήματα και η πολιτική κοινωνιολογία.
