Όπως έχουμε υποσχεθεί και δεσμευθεί η πολιτική έρευνα την οποία διεξάγουμε θα δημοσιευθεί στην εφημερίδα μας στο τεύχος Φεβρουαρίου. Όμως, ορισμένα δεδομένα που μέχρι στιγμής έχουμε συλλέξει καθώς και ορισμένα γεγονότα τα οποία συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα στην πολιτική σκηνή του Ωρωπού με βάζουν στον πειρασμό, και εν τέλει υποκύπτω, να σχολιάσω κάποια μέχρι στιγμής, ευρήματα που κρίνω πως έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΑΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Ο λόγος ο οποίος το κάνω είναι γιατί θέλω να τονίσω κάτι που μου φαίνεται εντυπωσιακό. Πάντοτε στο Πανεπιστήμιο μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και με εντυπωσιάζει όταν βλέπω θεωρίες και ερμηνευτικά σχήματα μεγάλων συγγραφέων της πολιτικής επιστήμης να ξεκλειδώνουν την πραγματικότητα, να εφαρμόζονται έμπρακτα στην καθημερινή πρακτική.
Έτσι συμβαίνει και εδώ. Κοιτώντας τα στοιχεία της έρευνας έρχονταν στο μυαλό μου τόσο η φιλοσοφία του Jurgen Habermas για τη δημόσια σφαίρα όσο και η ανάλυση του Colin Crouch για την κρίση των δημοκρατικών θεσμών και τη μετάβαση στη μετά-δημοκρατία. Δώστε λίγη σημασία στη θεωρία. Βλέπουμε στην ουσία δύο διαφορετικές σφαίρες. Μια «συστημική» και μια «δημόσια» ατζέντα. Η «δημόσια», είναι η καθημερινή, εκείνα όσα απασχολούν τους πολίτες στην καθημερινή τους ζωή. «Συστημική» (ή θεσμική ή πολιτική, ανάλογα τον συγγραφέα) είναι εκείνη των μετεχόντων στην πολιτική εξουσία και στα κοινά.
Η «κρίση» προκαλείται όταν η «συστημική» παρουσιάζεται να έχει μεγάλη απόσταση από την «δημόσια». Με λίγα λόγια όταν άλλα απασχολούν τους πολίτες και άλλα την πολιτική ελίτ. Όταν άλλα είναι τα θέλω των μετεχόντων και άλλα των πολιτών. Η διάσταση αυτή γίνεται άμεσα αντιληπτή στην πολιτική έρευνα των αναγνωστών (δεν χρησιμοποιώ τον όρο δημοσκόπηση) την οποία διεξάγουμε.
Σε ένα δείγμα που ξεπερνά μέχρι την ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό τους 450 συμμετέχοντες, γίνεται τρανταχτά εμφανές ότι άλλα ζητούν οι πολίτες-αναγνώστες του Oropos News και άλλα φαίνεται πως κάνουν οι μετέχοντες στην πολιτική. Ένα παράδειγμα που θα χρησιμοποιήσω αποκαλύπτοντας μέρος των αποτελεσμάτων είναι πως μέχρι στιγμής, συντριπτικό ποσοστό θέλει την αντιπολίτευση ενωμένη, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να συμβαίνει.
Η αποσύνδεση της δημόσιας από τη συστημική σφαίρα γεννά κρίση που εκφράζεται σε κρίση του πολιτικού συστήματος ως κρίση εμπιστοσύνης και σύμφωνα και με τον Crouch, στη σταδιακή πτώση στον μεταδημοκρατικό κύκλο. Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται και εδώ. Πως; Σε όλες μα όλες τις ερωτήσεις για τα πολιτικά πρόσωπα, είτε στις pure-direct ερωτήσεις (Ποιο πρόσωπο θα ψηφίζατε από όλους) είτε στις συγκριτικές (μεταξύ Α και Β ποιόν) νικητής είναι πάντα μα πάντα ένας. Ο κανένας! Και με μεγάλη διαφορά.
Τα υπόλοιπα στο τεύχος Φεβρουαρίου.
Δημήτρης Τόλιας
Γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στον Ωρωπό Αττικής. Είναι αριστούχος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολιτική Επικοινωνία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολείται με την πολιτική ανάλυση και την πολιτική επικοινωνία έχοντας εργασιακή και ερευνητική εμπειρία στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα. Ερευνητικά του ενδιαφέροντα αποτελούν τα πολιτικά κόμματα, τα πολιτικά και εκλογικά συστήματα και η πολιτική κοινωνιολογία.
